00.

"Widocznie można przeżyć nawet to, co najgorsze."
 ~ Marek Edelman

  Po zakończeniu Wojny we wszystkich wioskach zapanował pokój. Najważniejsze było, żeby naprawić wszystkie zniszczenia po wojnie, a jak wiadomo rąk do pracy nigdy nie za wiele. Każdy pomagał drugiemu na tyle ile mógł, by choć trochę przywrócić to, co było przed wybuchem, ale jak wiadomo już nigdy nic nie będzie takie samo.
  Wojna nigdy nie była niczym dobrym, a każda przynosiła zawsze to samo: zniszczenia oraz mnóstwo ofiar. Po każdym zakończeniu pozostawał smutek oraz mnóstwo pytań, a tym które zawsze gryzło osoby co przeżyły było:„Co by było, gdyby...”. Nikt tak naprawdę nigdy nie dowie się, jak by to było i zawsze pozostanie mnóstwo nie domówień, ale najważniejsze, by się postarać, żeby było dobrze. Wielu młodych ludzi walczyło na wojnie i widziało jak ich przyjaciele padają na ziemie, a następnie wylewa się z nich tyle krwi, że tworzy się kałuża.     Nie ma osoby, która by nie straciła nikogo. Wszyscy musieli przeżywać żałobę, a niektórzy dalej w niej trwają. Żony straciły Swoich mężów, a rodzice Swoje dzieci, albo też i na odwrót to dzieci straciły rodziców. Na jednych śmierć przyszła naprawdę szybko, a niektórzy musieli się męczyć lub też zmarli w momencie, gdy był ogłaszany pokój pozostawiając po sobie mnóstwo wylanych nocami łez i niezapomnianych wspomnień.
  Jak wiadomo każdy człowiek jest inny i każdy na Swój własny sposób przeżywa śmierć bliskiej Mu osoby. Innym idzie to prościej, a inni nie potrafią się z tym pogodzić. Najgorzej wychodzi to młodym ludziom, którzy utracili rodziców, bo przecież w wieku nastoletnim lub też dziecięcym nie raz, nie dwa przychodzi moment, że potrzebny jest przynajmniej jeden rodzic. Dużo osób zbacza wtedy ze Swojej drogi Ninja i już nigdy więcej nie bierze do ręki Shurikena czy też Katany, bo uważają to za narzędzie zła. Z czasem niektórzy tracą umiejętność kontrolowania czakry i już nigdy nie udaje Im się użyć żadnego Jutsu. Przez to znika wielu potężnych i silnych shinobi, a z czasem to może oznaczać koniec świata ninja.
   Mimo zakończenia wojny na świecie pozostało wielu szpiegów i przestępców, których nawet działania wojenne nie powstrzymały przed dalszym kontynuowaniem zbrodni. Tylko szkoda, że niektóre charaktery zostały zamaskowane i ukryte w cieniu zakamarków Swoich umysłów... 

~ * ~ 

  W jednej z powstałych restauracji po konflikcie zbrojnym w Konoha siedziała grupa młodych ludzi, a byli to: blond włosy chłopak z klanu Uzumaki – Naruto, blond włosa dziewczyna o nie przeciętnej urodzie – Ino Yamanaka, dziewczyna z włosami w kolorze wiśni – Sakura Haruno, chłopak z dziwnymi malunkami na twarzy pochodzący z Sunagakure – Kankuro oraz Jego młodszy brat, obecny Kazekage – Gaara no Sabaku. Czy to nie dziwny widok, gdy widzi się Kazekage ubranego nie służbowo, lecz normalnie wśród przyjaciół w Konoszańskiej restauracji? Co może być powodem takiego spotkania? A może pytanie powinno brzmieć: kto? 

  - Myślicie, że On kiedyś wróci? - zapytała Haruno. Na pewno wiele osób pomyślałoby w momencie, gdy zadałaby to pytane, że może jej chodzić o Sasuke Uchihę, za którym uganiała się tyle lat, aż szokiem jest to, że nie Uchiha zaprzątał Jej myśli.

  - Jeśli jeszcze żyje... - odpowiedział syn czwartego Hokage spoglądając w Swoje odbicie w szybie, przez która można było zobaczyć jedną z najbardziej żywych w wiosce. Ci wszyscy przechodzący ludzie albo też dzieci śpieszące się do akademii byli szczęśliwi, ale po Naruto było widać, że nawet Ich widok nie jest powodem do Jego uśmiechu.

   - Nie trzeba tracić nadziei. - dodał Swoje dwa grosze Gaara. - Dwa lata może wydawać się długim czasem, ale uważam, że naprawdę szybko zleciało i każdy z nas zmienił się choć trochę więc myślę, że z Nim również tak było. - dodał po chwili zastanowienia.

 - Nie tylko On stracił kogoś na tej wojnie... - odparła dziedziczka klanu Yamanaka z poważną miną. Czas wojny nie był również łaskawy dla Niej. Jej rodziciel również zginął podczas ataku na główną kwaterę.

   - Jednak On to najbardziej przeżył. - podsumował władca marionetek. - Każdy jest silny na swój sposób, ale myślę, że dla Niego to było za dużo. 

  Bogiem, a prawdą starszy z braci no Sabaku może nie mieć racji. Może osoba, o której mówią nigdy nie była silna psychicznie? Może to była tylko maska? Jednak czy osoba o tak wysokim poziome inteligencji byłaby skłonna do czegoś takiego? 

  - Myślę, że Jego zmiana wynikała w dużej mierze z naszego zachowania w stosunku do Niego. - powiedziała Sakura.

   - Wiesz... myślę, że możesz mieć tym trochę racji. Nie rozmawialiśmy z Nim, a widzieliśmy, że jest z Nim coraz gorzej. - odparła Yamanaka. - Ta misja... jeśli takie coś można nazwać misja może nigdy przez Niego nie zostać ukończona. Może już nigdy nie wrócić do Konohy. - Kakashi jak mu Ją powierzał wiedział,

na co się pisze. Mimo że wysłała najlepszego stratega na takie coś nie widać po Nim, żeby jakoś się tym przejął. 

 - Znam go już tyle lat i nawet za czasów drużny siódmej niczym się nie przejmowała. W końcu mistrz taki był odkąd pamiętam. - powiedział Uzumaki przy okazji włączając się do rozmowy dziewczyn.

  - Jeśli On... wróci to nie wiemy czego się z Jego strony spodziewać... - powiedziała Ino. 

  W sumie po dłuższym zastanowienie każdy z obecnych przyznał Jej racje. Dwa lata potrafią niesamowicie wpłynąć na człowieka, a do tego nikt nie ma pojęcia, w jakim towarzystwie się teraz ów młodzieniec obraca. 

  - Jestem pewien, że znam osobę, która sprowadziłaby Go na ziemię. - odparł Kankuro mając na twarzy złośliwy uśmieszek. Gaara spojrzał na Niego z miną jakby miał go już kompletnie dość, po czym powiedział: - Jeśli dojdzie do takiej sytuacji to Ona się nie zgodzi. Prędzej Nas zabije niż to choćby spróbuje przemyśleć.

  - W końcu powinna się ustatkować, a On byłby dla Niej idealny... 

  - Nie pozwolę, żeby ktoś, choć chciał się zabrać za moją siostrę! - krzyknął młodszy z rodzeństwa uderzając przy okazji ręka w stół, na co kilka par oczu z przeciwnych stolików zwróciło się ku Nim. - Zabije każdego, kto się do Niej zbliży. - dodał, a reszta spojrzała na Niego, po czym się roześmiali. Nawet Naruto, gdy zrozumiał postawę Gaary. 

  - To słodkie jak chcesz chronić Temari, ale jest już dwudziestojednoletnią kobietą i myślę, że byłaby z kimś szczęśliwa. - oparła Ino z uśmiechem na ustach. - Może nie z Nim, ale innym – lepszym.  

 - Ino ma racje. - poparła koleżanką Haruno.

 - Ja również tak uważam. Odkąd jestem z Hinatą czuje się znacznie lepiej niż za czasów co jej prawie w ogólne nie zauważałem. - powiedział blondyn. - W sumie może Ty też powinieneś sobie kogoś poszukać... Gaara nie uważasz tak? - zaproponowała, a Kankuro miał minę jakby zaraz miał zacząć płakać ze śmiechu.

 - On i dziewczyna? -  zapytał szczerząc się, a przy okazji kpiąc z młodszego brata. 

  - Wszystkie Go pragną. W końcu jest Kazekage, a żadna by nie pogardziła bycia żoną kogoś o wysokiej randze. - powiedziała Sakura. 

  - Do tego jest przystojny. - dodała Ino, na co Gaara wywrócił tylko oczami.

  - Może jego jakaś chce, ale to On nie chce żadnej. - stwierdził Kankuro. 

  - Fakt. - odezwał się czerwonowłosy. - Nie potrzebuje dziewczyny do szczęścia. - dodał bez ani jednej chwili namysłu. 

 - Jeszcze zmienisz zdanie. - skomentował Naruto. - Ja nawet nie myślałem o dziewczynach do momentu walki z tym kolesiem z Akatsuki i tego, jak Hinata próbowała mnie wtedy ratować. - dodał. - Emm oczywiście potem zapomniałem o tym i dopiero no wiecie jak było... - powiedział drapiąc się z głupkowatym uśmieszkiem na twarzy.

  - Ej, ale skoro już tak zeszliśmy na temat chodzenia z kimś to może no wiecie On... znalazł sobie kogoś? - powiedziała Ino pytająco. 

  - Każdy z obecnego w tym miejscu towarzystwa  zna Jego podejście do kobiet więc moim zdaniem nie znalazł. - odparła Sakura. 

  - Ja to bym w Jego obecnym stanie nawet nie szukał. - rzekł Gaara. 

  - Ty nawet w Swoim obecnym nie szukasz. - dopowiedział mu Kankuro.

  - To nie znaczy, że kiedyś nie będę. - odparł, a wszyscy, a najbardziej, starszy brat spojrzeli na Niego z otwartymi ustami. - Nie no dobra... dobrze wiecie, że nie będę szukał. - dodał po chwili widząc Ich miny. Lekko się uśmiechnął. 

   - Wracając... On musi wrócić. - powiedział Naruto. 

  - Jeśli nie będzie miał takiej potrzeby to nie wróci. - wybełkotał mistrz we władaniu marionetkami. 

  - On nigdy nie miewał na nic potrzeby. - skomentowała Ino. 

  - Bez cierpienia nie zrozumie się szczęścia. - rzekł młody Kazekage. - Obyś miał racje... 

~ * ~

  Czasem, a nawet często zastanawiam się co by było dyby jednak nie doszło do wybuchu Wielkiej Wojny... Wtedy mój ojciec nie zginąłby i wciąż by był, a ja nie musiałabym się wybierać na te cholerną misję która podobno ma na celu to żebym wrócił do Swojego dawnego stanu.

 - Niedoczekanie. -  powiedziałem rzucając z całej siły shurikenem w drzewo.Wbił się obok tego, co rzuciłem wcześniej. 

  Nie ma możliwości, żebym był ta samą osobą co dawniej. Minęło dwa lata odkąd wędruje po świecie i zdaniem Kakashiego odbywam swoją „misje”.

   Tak szczerze to nawet nie zależy mi na tym, kim byłem wcześniej. To, kim 

byłem jest przeszłości. Teraz czuje dopiero, że jestem prawdziwym sobą. Nie ma w moim życiu już głupiego patrzenia się w chmureczki i obijania. Treningi pozwalają mi zapomnieć o stracie. Wystarczy że wkładam w to, co robię całego siebie i nawet nie myślę o śmierci. Czasem, czyli na przykład w tym momencie muszę pomyśleć. Taka kolej rzeczy. Najpierw trening, a myślenie w wolnych chwilach — lecz krótko, żeby nie zaprzątać sobie tym głowy. Te dwa lata nauczyły mnie, że siła jest najważniejsza i liczy się, by przetrwać w tym okrutnym świecie. Miłość czy przyjaźni nie znaczą dla mnie nic. Kiedyś to były wartości, które były wysoko na mojej liście ważnych rzeczy, ale teraz to się zmieniło. Jak już  mówiłem liczy się to by byle przetrwać. Nie ważne, za jaka cenę, ale ważne, by być i ciągle stawać się silniejszym. Tak, żeby nikomu się udało się Ciebie pokonać. 

  - Jeszcze dużo pracy przede mną. - powiedziałem i po raz kolejny rzuciłem w drzewo shurikenem. - Ale to upierdliwe...

~ * ~ ~ * ~ ~ * ~

Ohayo wszystkim! Jest to Moje nowe opowiadanie z uniwersum Naruto. Tak dokładni to powracam po długiej przerwie z nowymi pomysłami. Myślę że ten rozdział może być dziwny, ponieważ Ja osobiście jeszcze nigdy nie spotkałam się z taką historią Shikamaru i pewnie wielu czytelnikom to się nie spodoba, ale no cóż mam pomysł jak to rozegrać także nie bójcie się o to ^^ Niestety nie mogę zbyt wiele napisać w tej notce, ponieważ mój komputer fiksuje przez pogodę także widzimy się pod pierwszym rozdziałem. Do napisania!